STEREOSIS ON VIEW FOR 99 HOURS OPEN AIR PHOTO EXHIBITION
Φέτος η υπαίθρια έκθεση φωτογραφίας συμπληρώνει την έκτη χρονιά συνεχούς παρουσίας της. Με τον διακριτικό τίτλο “stereosis on view 99 hours – 99 ώρες” παρουσιάζει ως κεντρικό της άξονα τη δουλειά 140 νέων φωτογράφων της πόλης, που πλαισιώνεται από παράλληλες δραστηριότητες.
Έκθεση των νέων φωτογράφων του Φωτογραφικού Κέντρου Stereosis.
Η δουλειά των νέων φωτογράφων στην έκθεση μας θέτει καίριους προβληματισμούς για την φωτογραφική εικόνα και τον τρόπο της παρουσίασης της.
Θεωρούμε ότι η φωτογραφική εικόνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απεικόνιση μίας και μοναδικής στιγμής που ο/η φωτογράφος θέλει να αποθανατίσει. Η δουλειά όμως των νέων φωτογράφων εστιάζει όχι στην μοναδική στιγμή, αλλά στις “πολλαπλές” διάφορες στιγμές που οι δημιουργοί προσπαθούν να φέρουν μαζί δημιουργώντας μία φωτο-ιστορία, ένα φωτογραφικό collage ή μία κινηματογραφική γραφή με still εικόνες.
Οι νέοι δημιουργοί δεν απομονώνουν από το contact sheet την πιο “δυνατή” εικόνα αλλά αντίθετα επιλέγουν ποιές εικόνες θα φέρουν μαζί έτσι ώστε η δύναμη να βρίσκεται στην σύνθεση των διαφορετικών εικόνων. Αρκετοί σπουδαστές προβληματίστηκαν με τον τρόπο παρουσίασης της φωτογραφικής εικόνας και δημιούργησαν έξυπνες κατασκευές για την παρουσίαση της δουλειάς τους.
Μία ζωντανή διάθεση για πειραματισμό διέπει την δουλειά των νέων φωτογράφων.
Ήταν μια φορά και έναν καιρό 3 παιδιά που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλον. Ο πρώτος, κάπου στο νότο έβγαινε στον ήλιο και στη θάλασσα και κοιτούσε τις βάρκες και ο ήλιος έκαιγε γλυκά το πρόσωπό του και αναρωτιόταν αν θα καίει για πάντα. Ο δεύτερος κάπου πιο ψηλά έτρεχε ανάμεσα σε τσιμεντένιους τοίχους ψάχνοντας λίγο ήλιο, έβρισκε μικρές χαραμάδες και τις ακολουθούσε και αναρωτιόνταν αν θα τις έβρισκε για πάντα. Η τρίτη λίγο πιο πέρα από τον δεύτερο κρυβόταν πίσω από δέντρα και μικρούς θάμνους και πετούσε τη μπάλα ψηλά γιατί νόμιζε ότι κάπως έτσι θα έφτανε στον ήλιο. Και πετούσε τη μπάλα όλο και πιο ψηλά και αναρωτιόταν αν ο ήλιος θα ναι για πάντα τόσο ψηλά. Και κανένας από τους 3 δεν ήξερε τον άλλο.
Τα χρόνια πέρασαν, ο ήλιος γύρισε πολλές φορές γύρω από τη γη. Ο πρώτος έκανε ένα βήμα προς τη δύση, ίσως για να πιάσει τον ήλιο, όταν χάνεται το βράδυ. Και εκεί έμεινε πολλά χρόνια και βρήκε μια κοπέλα και περνούσε πολύ όμορφα και έμειναν με τον ήλιο αγκαλιά. Και ακόμα είναι μαζί και λάμπουν και οι δύο ακόμα πιο πολύ από πριν, αλλά πάντα αναρωτιούνται αν θα είναι μαζί για πάντα. Η τρίτη ανέβηκε λίγο προς τα πάνω ψάχνοντας τον ήλιο γιατί ήταν ερωτευμένη με τον ήλιο, αλλά πολλές φορές ο έρωτας της ήταν τόσο μεγάλος που την έκαψε. Κάηκε πολλές φορές και οι πληγές ήταν βαθιές, αλλά η αγάπη της δεν έφυγε και έτσι ήρθε ένα αγόρι και την βρήκε, την ακούμπησε απαλά στον ώμο και έτσι δεν κάηκε ξανά. Και έμειναν αγκαλιά πολλά χρόνια και είναι ακόμα μαζί και λάμπουν και οι δύο ακόμα πιο πολύ από πριν, αλλά ακόμα αναρωτιούνται αν θα μείνει αυτό για πάντα. Ο δεύτερος έκανε πολλά ταξίδια. Πήγε στο νότο, στη δύση, στην ανατολή, έψαχνε πολύ να βρει τον ήλιο και πιο πολύ τον έρωτα. Και βρήκε ένα μεγάλο αστέρι που έμοιαζε πολύ με τον ήλιο και ακόμα πιο πολύ με τον έρωτα. Μπερδεύτηκε και άρχισε να λάμπει πολύ και έδωσε όλη τη λάμψη του σε αυτό το αστέρι. Και το αστέρι ρούφηξε τη λάμψη του δεύτερου και έγινε δυνατό και έλαμπε πιο πολύ και αποφάσισε να φύγει. Ο δεύτερος σταμάτησε τότε να φωτίζει γιατί όλη τη λάμψη την είχε πάρει το αστέρι και είχε φύγει. Ο δεύτερος κατάλαβε ότι αυτό το αστέρι που τόσο πολύ έμοιαζε με τον ήλιο, δεν ήταν ο ήλιος. Αλλά ήταν πολύ αργά είχε χάσει όλη τη λάμψη του. Και αναρωτιόταν αν είχε χάσει τη λάμψη του για πάντα.
Έτσι μια μέρα αποφάσισε ο πρώτος και ο δεύτερος και η τρίτη να πάνε σε ένα μέρος που δεν είχε πολύ φως αλλά ήξεραν ότι εκεί υπάρχει κάτι που λάμπει και είναι πολύ όμορφο. Πήγαν εκεί και συναντήθηκαν τυχαία και πέρασαν 2 χρόνια όμορφα. Αγαπήθηκαν πολύ, ζούσανε στιγμές και τις συλλέγανε όσο πιο πολύ μπορούσανε και περνούσαν όμορφα μαζί και δεν ήθελαν να σταματήσει αυτό. Και αναρωτιόντουσαν για πολλά πράγματα και ψάχνανε απαντήσεις όλοι μαζί, αλλά και χωριστά. Μα πιο πολύ αναρωτιόντουσαν αν αυτό θα γινόταν για πάντα. Και πέρασε καιρός και ο πρώτος έπρεπε να φύγει, ο δεύτερος έπρεπε να μείνει. Και αναρωτιόντουσαν πού πήγε το για πάντα.
Τελικά κατέληξαν. Το για πάντα δεν υπάρχει. Είναι σχετικό. Αν υπάρχει κάτι για πάντα αυτό είναι η ψευδαίσθηση. Που όμως χωρίς αυτήν κανείς μας δεν μπορεί να επιβιώσει. Το όνειρο, η ελπίδα ότι θα έχουμε κάποιον για πάντα.
Το για πάντα χτίζεται. Δεν έρχεται. Και στην ουσία δεν ορίζεται. 2 μικρές λέξεις είναι που μας βοηθούνε να προχωράμε. Μια ιερή επανάληψη και ανάγκη που απλά βιώνεται. Όπως οι δικές μας συναντήσεις. Συναντήσεις γεμάτες βλέμματα, σκέψεις και στιγμές. Πάντα θα επενδύουμε, πάντα θα ελπίζουμε και πάντα θα ονειρευόμαστε. Και πάντα θα ζούμε γι αυτές τις μικρές στιγμές. Και πάντα ο έρωτας και αυτές οι τόσο μικρές μα τόσο σημαντικές στιγμές θα ναι οι αιτίες τελικά που αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και ο ήλιος θα συνεχίζει να γυρίζει. Έρωτας+στιγμές. Απλά τα πάντα. Ακόμα και αν δεν είναι σίγουρο ότι θα κρατήσουν για πάντα.
Είμαστε άλλωστε αυτό ακριβώς.. Συλλέκτες.. ..Συλλέκτες έρωτα και στιγμών..
STEREOSIS ON VIEW FOR 99 HOURS OPEN AIR PHOTO EXHIBITION