Ευχές

Κυριακή...

Photography Exhibition / Stereosis fwd

Τίτλος Έκθεσης : «Όνειρα και εφιάλτες»

Εγκαίνια: Σάββατο 20 Νοεμβρίου στις 19:00

Ζεύξιδος 3, τηλ. 2310 250223

Πρόκειται για μία ομαδική έκθεση, μελών της φωτογραφικής ομάδας Stereosis Fwd στα πλαίσια του φωτογραφικού φεστιβάλ Contast . Μια σύμπραξη φωτογραφικών δυνάμεων, με την πρωτοβουλία της φωτογραφικής ομάδας «Φωτοπόροι» του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Ελευθερίου Κορδελιού «Μελίνα Μερκούρη».

Πληροφορίες στα παρακάτω link

http://www.facebook.com/event.php?eid=168417156511665

http://www.fotoporoi.gr/CONTRAST/home.htm

Dustin O'Halloran - Prelude N 3

Dustin O'Halloran - Prelude N 3 by sonic pieces

Addio Città

Η Θεσσαλονίκη σε ένα εξαιρετικό video μέσα απο την διαφορετική ματιά του φωτογράφου Εμμανουήλ Παπαδόπουλου.

Contrast / Αντίθεση. Φεστιβάλ φωτογραφίας Θεσσαλονίκης

Η φωτογραφική ομάδα «Φωτοπόροι», μετά από τέσσερις πετυχημένες διοργανώσεις της «Φωτογραφίας στα Καφέ Μπαρ της Θεσσαλονίκης», διευρύνει το φεστιβάλ και αγκαλιάζει φωτογραφικές ομάδες και μεμονωμένους φωτογράφους, προσφέροντας στην πόλη ένα σύγχρονο, μεγάλο και πλήρες φεστιβάλ φωτογραφίας।

Η αρχική σύλληψη βασίστηκε στην ιδέα ενός φωτογραφικού φεστιβάλ που θα διοργανώνεται και θα υποστηρίζεται από τους ίδιους τους συμμετέχοντες και στο οποίο θα συνυπάρχουν όλες οι φωτογραφικές δυνάμεις της χώρας।

Το φεστιβάλ διαρκεί 3 μήνες, απο τον Οκτώβριο εως τον Δεκέμβριο 2010।

www.fotoporoi.gr/CONTRAST/home.htm

Contacts

Μια σειρά σημείο αναφοράς, διεθνώς, για τη σύγχρονη φωτογραφία. Κάθε επεισόδιο ακολουθεί την πορεία ενός γνωστού φωτογράφου. Επιλεγμένες φωτογραφίες από το προσωπικό του αρχείο, συνθέτουν την επαγγελματική διαδρομή και εξέλιξη του στο χώρο. Στη σειρά παρουσιάζονται διαφορετικές μέθοδοι, τεχνοτροπίες και θέματα από τους διασημότερους φωτογράφους της εποχής μας σε μια υπέροχη ξενάγηση στον κόσμο της σύγχρονης φωτογραφίας.

Για κατεβασμα :

1o DVD
2o DVD
3o DVD

News : Wip9 & Grey Magazine 8

WIP9
http://www.wip.gr/index.php

Grey Magazine 8
http://greymagazine.gr/

Αγαπητέ Θεέ

Θα γράψω πάλι για στιγμές.. Θα μιλήσω για μικρές, ασήμαντες, λίγων δευτερολέπτων στιγμές, που όμως υπάρχουν μόνο για να γεμίζουν τη ζωή μας. Σαν ένα πολύ μικρό βιβλίο που τυχαίνει να πέσει στα χέρια σου ένα καλοκαιρινό απόγευμα και το διαβάζεις..Το ρουφάς μέσα σε μία το πολύ ώρα.. Και αυτή η μία ώρα είναι ικανή να σου αλλάξει την υπόλοιπη μέρα, βδομάδα, μήνα ίσως και ολόκληρη τη ζωή σου..

Ο δεκάχρονος Όσκαρ πάσχει από ανίατη ασθένεια και περνάει τις τελευταίες του μέρες στο νοσοκομείο κοντά στη 'θεία' Ροζ, που του τροφοδοτεί τη φαντασία να ζήσει μια 'πλήρη ζωή' παίζοντας ένα παιχνίδι:
Κάθε μέρα που θα περνάει να μετράει γι’ αυτόν σαν δέκα χρόνια.
Έτσι θα προλάβει να ζήσει, έστω και στο παιχνίδι, όσα δεν του επιτρέπει η αρρώστια του...

Πάρε μια γεύση...

Αγαπητέ θεέ,
Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω• γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους…’

(...)

Αγαπητέ Θεέ,
Σήμερα είμαι εκατό χρονών. Όσο και η θεία Ροζ. Κοιμάμαι πολύ, αλλά αισθάνομαι καλά.
Προσπάθησα να εξηγήσω στους γονείς μου ότι η ζωή είναι ένα περίεργο δώρο. Στην αρχή, το υπερεκτιμάμε αυτό το δώρο: πιστεύουμε ότι αποκτήσαμε την αιώνια ζωή. Μετά, το υποτιμάμε: το βρίσκουμε χάλια, πολύ μικρό, είμαστε σχεδόν έτοιμοι να το πετάξουμε. Στο τέλος, καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν δώρο, αλλά δάνειο. Και τότε, προσπαθούμε να το αξιοποιήσουμε. Το λέω εγώ, που ξέρω τι λέω, γιατί έχω πατήσει τα εκατό. Όσο γερνάμε, τόσο πρέπει να δείχνουμε ότι έχουμε το χάρισμα να εκτιμήσουμε τη ζωή. Πρέπει να εκλεπτυνόμαστε, να γινόμαστε καλλιτεχνικές φύσεις. Κάθε κρετίνος μπορεί να απολαμβάνει τη ζωή στα δέκα ή στα είκοσι, αλλά στα εκατό, όταν δεν μπορεί πια να κουνηθεί, πρέπει να χρησιμοποιεί την εξυπνάδα του.
Δεν ξέρω αν τους έπεισα.
Κάν’ τους μια επίσκεψη. Άρχισες μια δουλειά;
Τέλειωσε την. Εγώ είμαι λίγο κουρασμένος.

Τα λέμε. Φιλάκια,
Όσκαρ.

(...)

Αγαπητέ Θεέ,
Το αγοράκι πέθανε.
Θα συνεχίσω να είμαι μια ροζ κυρία, αλλά δε θα ξαναείμαι ποτέ θεία Ροζ. Θεία Ροζ ήμουν μόνο για τον Όσκαρ.
Ξεψύχησε σήμερα το πρωί, τη μισή ώρα που οι γονείς του κι εγώ είχαμε πάει για να πιούμε έναν καφέ. Το ’κανε όταν λείπαμε. Νομίζω ότι περίμενε τη συγκεκριμένη στιγμή για να μας απαλλάξει. Σαν να ’θελε να μάς προστατέψει από το να τον δούμε, να φεύγει. Βλέπεις, τελικά εκείνος πρόσεχε εμάς.

(...)

Αγαπητέ Θεέ
του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Τίτλος πρωτοτύπου: Éric-Emmanuel Schmitt - Oscar et la Dame Rose




Αναζήτησέ το! Αξίζει!





_{Στον Οσκαρ.. Στη θεία Ροζ.. Σε κάθε άνθρωπο και κάθε στιγμή που με 2 λέξεις,2 σειρές, 2 βλέμματα, 2 εικόνες έχει την απεριόριστη δύναμη να αλλάζει τη ζωή των ανθρώπων και δεν το γνωρίζει .. Στα ίχνη που αφήνει στις ψυχές και δεν το γνωρίζει.. Στη δύναμη της ψυχής.. Στη δύναμη της στιγμής..
xxx
Kitry}

STEREOSIS ON VIEW - 99 Hours

STEREOSIS ON VIEW FOR 99 HOURS OPEN AIR PHOTO EXHIBITION

Φέτος η υπαίθρια έκθεση φωτογραφίας συμπληρώνει την έκτη χρονιά συνεχούς παρουσίας της.
Με τον διακριτικό τίτλο “stereosis on view 99 hours – 99 ώρες” παρουσιάζει ως κεντρικό της άξονα τη δουλειά 140 νέων φωτογράφων της πόλης, που πλαισιώνεται από παράλληλες δραστηριότητες.

Έναρξη:	Τρίτη, 6 Ιουλίου 2010 στις 9:00 μ.μ.
Λήξη:	Σάββατο, 10 Ιουλίου 2010 στις 12:00 π.μ.
Τοποθεσία:	Ζεύξιδος & Ικτίνου

www.stereosis.com

Συνακολουθίες

Έκθεση των νέων φωτογράφων του Φωτογραφικού Κέντρου Stereosis.

Η δουλειά των νέων φωτογράφων στην έκθεση μας θέτει καίριους προβληματισμούς για την φωτογραφική εικόνα και τον τρόπο της παρουσίασης της.

Θεωρούμε ότι η φωτογραφική εικόνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απεικόνιση μίας και μοναδικής στιγμής που ο/η φωτογράφος θέλει να αποθανατίσει. Η δουλειά όμως των νέων φωτογράφων εστιάζει όχι στην μοναδική στιγμή, αλλά στις “πολλαπλές” διάφορες στιγμές που οι δημιουργοί προσπαθούν να φέρουν μαζί δημιουργώντας μία φωτο-ιστορία, ένα φωτογραφικό collage ή μία κινηματογραφική γραφή με still εικόνες.

Οι νέοι δημιουργοί δεν απομονώνουν από το contact sheet την πιο “δυνατή” εικόνα αλλά αντίθετα επιλέγουν ποιές εικόνες θα φέρουν μαζί έτσι ώστε η δύναμη να βρίσκεται στην σύνθεση των διαφορετικών εικόνων. Αρκετοί σπουδαστές προβληματίστηκαν με τον τρόπο παρουσίασης της φωτογραφικής εικόνας και δημιούργησαν έξυπνες κατασκευές για την παρουσίαση της δουλειάς τους.

Μία ζωντανή διάθεση για πειραματισμό διέπει την δουλειά των νέων φωτογράφων.

Συμμετέχουν:
Μιχάλης Ζουριδάκης, Στράτος Μαραγκός, Κωνσταντίνος Δουμπενίδης, Ζωή Λυμπέρη, Φώτης Θωμάς, Αστέριος Παπαδάκης, Άγγελος Δαϊλίδης, Κωνσταντίνα Λιγομενίδου, Juan Antonio Pacheco, Μαριάννα Ταράση, Θεόδωρος Νικολαϊδης, Φραγκίσκος Ράδογλου, Δάφνη Μελίδου, Γιώργος Κοροξενίδης, Ιλεάνα Δερεμπούκα, Μαρίνα Τσελέπη, Γεωργία Κούτσιανου, Νίκος Καλούμενος, Σωτήρης Παπαδόπουλος

Επιμέλεια έκθεσης: Κάρμεν Πολυδώρου

16 Ιούνιος, 2010 - 19 Ιούνιος, 2010

Καθημερινά 18:00 - 23:30

Εδέσσης 6, Άνω Λαδάδικα, Θεσσαλονίκη

http://www.stereosis.com/

Συλλέκτες..Για πάντα

Ήταν μια φορά και έναν καιρό 3 παιδιά που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλον. Ο πρώτος, κάπου στο νότο έβγαινε στον ήλιο και στη θάλασσα και κοιτούσε τις βάρκες και ο ήλιος έκαιγε γλυκά το πρόσωπό του και αναρωτιόταν αν θα καίει για πάντα. Ο δεύτερος κάπου πιο ψηλά έτρεχε ανάμεσα σε τσιμεντένιους τοίχους ψάχνοντας λίγο ήλιο, έβρισκε μικρές χαραμάδες και τις ακολουθούσε και αναρωτιόνταν αν θα τις έβρισκε για πάντα. Η τρίτη λίγο πιο πέρα από τον δεύτερο κρυβόταν πίσω από δέντρα και μικρούς θάμνους και πετούσε τη μπάλα ψηλά γιατί νόμιζε ότι κάπως έτσι θα έφτανε στον ήλιο. Και πετούσε τη μπάλα όλο και πιο ψηλά και αναρωτιόταν αν ο ήλιος θα ναι για πάντα τόσο ψηλά. Και κανένας από τους 3 δεν ήξερε τον άλλο.

Τα χρόνια πέρασαν, ο ήλιος γύρισε πολλές φορές γύρω από τη γη. Ο πρώτος έκανε ένα βήμα προς τη δύση, ίσως για να πιάσει τον ήλιο, όταν χάνεται το βράδυ. Και εκεί έμεινε πολλά χρόνια και βρήκε μια κοπέλα και περνούσε πολύ όμορφα και έμειναν με τον ήλιο αγκαλιά. Και ακόμα είναι μαζί και λάμπουν και οι δύο ακόμα πιο πολύ από πριν, αλλά πάντα αναρωτιούνται αν θα είναι μαζί για πάντα. Η τρίτη ανέβηκε λίγο προς τα πάνω ψάχνοντας τον ήλιο γιατί ήταν ερωτευμένη με τον ήλιο, αλλά πολλές φορές ο έρωτας της ήταν τόσο μεγάλος που την έκαψε. Κάηκε πολλές φορές και οι πληγές ήταν βαθιές, αλλά η αγάπη της δεν έφυγε και έτσι ήρθε ένα αγόρι και την βρήκε, την ακούμπησε απαλά στον ώμο και έτσι δεν κάηκε ξανά. Και έμειναν αγκαλιά πολλά χρόνια και είναι ακόμα μαζί και λάμπουν και οι δύο ακόμα πιο πολύ από πριν, αλλά ακόμα αναρωτιούνται αν θα μείνει αυτό για πάντα. Ο δεύτερος έκανε πολλά ταξίδια. Πήγε στο νότο, στη δύση, στην ανατολή, έψαχνε πολύ να βρει τον ήλιο και πιο πολύ τον έρωτα. Και βρήκε ένα μεγάλο αστέρι που έμοιαζε πολύ με τον ήλιο και ακόμα πιο πολύ με τον έρωτα. Μπερδεύτηκε και άρχισε να λάμπει πολύ και έδωσε όλη τη λάμψη του σε αυτό το αστέρι. Και το αστέρι ρούφηξε τη λάμψη του δεύτερου και έγινε δυνατό και έλαμπε πιο πολύ και αποφάσισε να φύγει. Ο δεύτερος σταμάτησε τότε να φωτίζει γιατί όλη τη λάμψη την είχε πάρει το αστέρι και είχε φύγει. Ο δεύτερος κατάλαβε ότι αυτό το αστέρι που τόσο πολύ έμοιαζε με τον ήλιο, δεν ήταν ο ήλιος. Αλλά ήταν πολύ αργά είχε χάσει όλη τη λάμψη του. Και αναρωτιόταν αν είχε χάσει τη λάμψη του για πάντα.

Έτσι μια μέρα αποφάσισε ο πρώτος και ο δεύτερος και η τρίτη να πάνε σε ένα μέρος που δεν είχε πολύ φως αλλά ήξεραν ότι εκεί υπάρχει κάτι που λάμπει και είναι πολύ όμορφο. Πήγαν εκεί και συναντήθηκαν τυχαία και πέρασαν 2 χρόνια όμορφα. Αγαπήθηκαν πολύ, ζούσανε στιγμές και τις συλλέγανε όσο πιο πολύ μπορούσανε και περνούσαν όμορφα μαζί και δεν ήθελαν να σταματήσει αυτό. Και αναρωτιόντουσαν για πολλά πράγματα και ψάχνανε απαντήσεις όλοι μαζί, αλλά και χωριστά. Μα πιο πολύ αναρωτιόντουσαν αν αυτό θα γινόταν για πάντα. Και πέρασε καιρός και ο πρώτος έπρεπε να φύγει, ο δεύτερος έπρεπε να μείνει. Και αναρωτιόντουσαν πού πήγε το για πάντα.

Τελικά κατέληξαν. Το για πάντα δεν υπάρχει. Είναι σχετικό. Αν υπάρχει κάτι για πάντα αυτό είναι η ψευδαίσθηση. Που όμως χωρίς αυτήν κανείς μας δεν μπορεί να επιβιώσει. Το όνειρο, η ελπίδα ότι θα έχουμε κάποιον για πάντα.

Το για πάντα χτίζεται. Δεν έρχεται. Και στην ουσία δεν ορίζεται. 2 μικρές λέξεις είναι που μας βοηθούνε να προχωράμε. Μια ιερή επανάληψη και ανάγκη που απλά βιώνεται. Όπως οι δικές μας συναντήσεις. Συναντήσεις γεμάτες βλέμματα, σκέψεις και στιγμές. Πάντα θα επενδύουμε, πάντα θα ελπίζουμε και πάντα θα ονειρευόμαστε.
Και πάντα θα ζούμε γι αυτές τις μικρές στιγμές. Και πάντα ο έρωτας και αυτές οι τόσο μικρές μα τόσο σημαντικές στιγμές θα ναι οι αιτίες τελικά που αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και ο ήλιος θα συνεχίζει να γυρίζει. Έρωτας+στιγμές. Απλά τα πάντα. Ακόμα και αν δεν είναι σίγουρο ότι θα κρατήσουν για πάντα.

Είμαστε άλλωστε αυτό ακριβώς.. Συλλέκτες..
..Συλλέκτες έρωτα και στιγμών..


xxx
Kitry

look deeper and you will find hope

Είμαι σπίτι και μια δυνατή βροχή μόλις με έχει ξυπνήσει. Και αφού με έχει ''υποχρεώσει'' να μείνω σπίτι και να μην βγω στου δρόμους της μικρής μας πόλης (βλ Salonika), ρίχνω μια ματιά στα mail μου και ανακαλύπτω κάτι ενδιαφέρον στο blog κάποιων φίλων. Μπορεί να φαίνεται λίγο άσχετο με τη φωτογραφία, αλλά είναι άκρως σχετικό με πολλά άλλα πράγματα που τρέχουν στη ζωή μας.. Και πού ξέρεις αν κοιτάξεις λίγο πιο καλά μπορεί να βρεις και τη σχέση του με αυτό το blog ;)

Ρίξε μια ματιά:



Εχει και συνέχεια




5.00 – 5.24

‘Προσπάθησα και τα κατάφερα. Γι’ αυτό λοιπόν θέλω να πω σε όλους τους ανθρώπους, που παλεύουν για τα όνειρά τους• μπορεί μια μέρα να το δεις αυτό στο internet και σου λέω, πίστεψε στον εαυτό σου, ότι και να γίνει, μην τα παρατήσεις. Ευχαριστώ.’

William Kamkwamba

Το πιασές; Άλλωστε υπάρχουν και ομπρέλες και διάφορα νάυλον υλικά για να προστατεύοσυν τη φωτογραφική από τη βροχή..
I've got to go
xxx
Kitry

Grey Magazine / Νέο Τεύχος (6)

Το grey είναι ένα διμηνιαίο διαδικτυακό περιοδικό ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Σκοπός του είναι να παρουσιάζει portfolios καλλιτεχνών που εκφράζονται μέσω της ασπρόμαυρης φωτογραφίας.

To grey είναι διαθέσιμο για όποιον θέλει να το κατεβάσει.

Σχετικό link : http://greymagazine.gr/

PTLens

Το PTLens είναι ένα εύχρηστο πρόγραμμα με το οποίο μπορείτε να διορθώσετε τυχόν παραμορφώσεις (οπτικές, χρωματικές, βινιετάρισμα) που οφείλονται στην χαμηλή ποιότητα του φακού που χρησιμοποιείται στην ψηφιακή φωτογραφική μηχανή σας!

Μέσω των exif στοιχείων που αποθηκεύονται σε καθε φωτογραφία μας, αναγνωρίζει πια φωτογραφική μηχανή έχει χρησιμοποιηθεί και ποιός φακός και ανάλογα (μέσα από μια βάση δεδομένων) χρησιμοποιεί τις αντίστοιχες διορθώσεις.

Μπορεί να λειτουργήσει σαν ξεχωριστό πρόγραμμα αλλά και σαν πρόσθετο (plugin) στο Photoshop.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο επίσημο site καθώς και παραδείγματα του τι μπορεί να κάνει αυτό το "θαυματουργό προγραμματάκι".

http://epaperpress.com/ptlens/

Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι τραβηγμένη με την Canon 400d και τον φακό του κιτ (18-55mm f3.5-5.6 IS).
Για όσους θέλουν να το δοκιμάσουν δωρεάν ;-) πατήστε εδώ.

Hopes,Dreams + Hard Times

Μια Μέρα Στη Νέα Υόρκη: Tilt Shift Βίντεο

The Sandpit from Sam O'Hare on Vimeo.

Σονέτα δρόμου/Αναζητώντας τη χαμένη πατρίδα

Δύο παράλληλες ατομικές εκθέσεις παρουσιάζονται αυτό το δίαστημα στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης,και εντάσσονται στον εκθεσιακό κύκλο του ΜΦΘ "Φωτογραφία και Κινηματογράφος".

Μία είναι τα "Σονέτα δρόμου",του Νύσσου Βασιλόπουλου.
Σε αυτήν παρουσιάζονται 57 ασπρόμαυρα έργα του φωτογράφου, που αποτυπώνουν με θεατρικό τρόπο, ιστορίες που κρύβονται στους δρόμους του Βερολίνου και άλλων ευρωπαϊκών πόλεων.
Η έκδοση «Νύσος Βασιλόπουλος. Σονέτα δρόμου» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αδάμ – Πέργαμος (2010).
Περισσότερα για τον ίδιο εδώ


Η δεύτερη έκθεση είναι του φωτογράφου Παύλου Κοζαλίδη,με τίτλο "Αναζητώντας τη χαμένη πατρίδα".
Αποτελείται από 60 ασπρόμαυρες εικόνες, που θέμα τους έχουν τη ζωή των Ελλήνων της Μαύρης Θάλασσας, οι οποίοι κατοικούν σε περιοχές της Τουρκίας, της Γεωργίας, της Ουκρανίας και της Ρωσίας.Η έκθεση Αναζητώντας τη χαμένη πατρίδα αποτέλεσε την πρώτη παρουσίαση της δουλειάς του και πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη (05/03-13/04/08).
Η έκδοση «Παύλος Κοζαλίδης: Αναζητώντας τη χαμένη πατρίδα» κυκλοφορεί από το Μουσείο Μπενάκη.

Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης
Αποθήκη Α'-Λιμάνι
Διάρκεια : έως 18/04/2010
Δευτέρα κλειστά, Τρίτη-Παρασκευή 11:00-18:00,
Σάββατο 11:00-22:00, Κυριακή 11:00-20:00

Περισσότερα εδώ

αναδημοσιευση από architetturaedisegno.blogspot.com

365 ΦΙΛΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ

Η PostScriptum δημιούργησε, σε συνεργασία με το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και τις Εκδόσεις Καστανιώτη, ένα διαδραστικό διαδικτυακό ημερολόγιο, στο οποίο φιλοξενείται καθημερινά ένα φωτογραφικό έργο μαζί με ένα λογοτεχνικό σχόλιο.

Ο καθένας μπορεί να προτείνει ένα έργο του στο ημερολόγιο αυτό, συμπληρώνοντας τα απαιτούμενα προσωπικά του στοιχεία. Συνεργάτες του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, μελετούν τα έργα και επιλέγουν εκείνα που διαθέτουν καλλιτεχνικά και τεχνικά πλεονεκτήματα, τα οποία και αναρτώνται στο ημερολόγιο (ένα έργο κάθε ημέρα). Στη συνέχεια, οι Εκδόσεις Καστανιώτη προωθούν τα επιλεγμένα έργα σε λογοτέχνες και συγγραφείς, για να σχολιάσουν λεκτικά τις εικόνες, μέσα από τη δική τους οπτική αντίληψη. Το κοινό με τη σειρά του μπορεί να σχολιάζει τις φωτογραφίες και να ψηφίζει τη «Φωτογραφία του Μήνα». Στο τέλος του χρόνου οι φωτογραφίες κάθε μήνα θα εκτεθούν σε κεντρικούς χώρους στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, όπου και θα βραβευτούν.

Η πρωτοβουλία αυτή φιλοδοξεί να ενώσει σε μία εικονική κοινότητα δημιουργούς εικόνας και λόγου στο πλαίσιο του «συνεργατικού» διαδικτύου δεύτερης γενιάς (Web 2.0). Αξιοποιούνται για αυτό τα πιο σύγχρονα επικοινωνιακά εργαλεία (περιοδικά, στήλες και e-zines Φωτογραφίας, Τέχνης, Λογοτεχνίας και Τεχνολογίας, αλλά και τα κοινωνικά δίκτυα Facebook, Flickr και Twitter), ώστε τα επιλεγμένα έργα να λάβουν τη μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα.

Για περισσότερες λεπτομέρειες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα εδώ και εδώ.

NAN GOLDIN - ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Στην τρίτη ατομική της έκθεση στην αίθουσα Καμχή παρουσιάζει νέα δουλειά της, επιλογή από διάφορα θέματα που πραγματεύεται καθώς και μία προβολή 300 διαφανειών με θέμα τα παιδιά.
H Nan Goldin γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον και ξεκίνησε να φωτογραφίζει πολύ μικρή, μετά την αυτοκτονία της αδερφής της, για να διατηρήσει τις αναμνήσεις της. Έγινε γνωστή στις δεκαετίες του '70 και του '80, όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και ξεκίνησε τη σειρά φωτογραφιών με τους φίλους της και την "άγρια" ζωή τους. Τα έργα αυτά συμπεριλήφθηκαν στη γνωστή προβολή "The Ballad of Sexual Dependency". Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 άρχισε να εκθέτει και εκτός της Αμερικής και συνέχισε να προκαλεί αίσθηση μέσα από τις αυτοπροσωπογραφίες της. Όσο οικεία και αν φαίνεται σήμερα η ρεαλιστική ματιά της Nan Goldin, υπήρξε η πρώτη που την ασπάστηκε δημιουργώντας μία ολόκληρη σχολή και πλέον θεωρείται από τις ηγετικές φωτογράφους της εποχής μας και ιδιαιτέρως γνωστή στο ευρύ κοινό.
Η καλλιτέχνις έχει συνεργαστεί με πολύ σημαντικές γκαλερί σε όλον τον κόσμο, ενώ αναδρομικές της εκθέσεις έχουν φιλοξενηθεί στα πιο γνωστά Μουσεία όπως: Whitney Museum of American Art(Νέα Υόρκη), Pompidou(Παρίσι), Reina Sofia(Μαδρίτη) κ.ά.
H Nan Goldin θα παραβρεθεί στα εγκαίνια και θα δώσει διάλεξη στo θέατρο της ΕλληνοΑμερικάνικης Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι) τη Δευτέρα 22 Μαρτίου στις 19:30.